Storm op komst

"Zo kan het echt niet langer Jozef  ! " , zei ik vanmorgen toen ik mijn ogen opende en hij me weer stond te bekijken. Ik stapte uit bed en zette hem, voor de allereerste keer, uit de kamer.
" Ga misschien koffie zetten, laat de honden buiten of doe iets anders nuttigs " zei ik wat vriendelijker,
- ik wist dat hij  gewoon aan de deur zou blijven staan -. Jozef is de man in huis, hij is er altijd al heb ik er niet veel aan.
Vroeger gingen we op een dag als vandaag met heel de familie naar de kerk, met beste kleren aan.
Ik herinner me de tijd dat de preekstoel nog gebruikt werd.  Eén van onze pastoors kon daar enorm tekeer gaan, meestal over de wortel van het kwaad en ik besloot geen soep meer te drinken, je wist maar nooit wat erin zat.
Ik leg de computer aan, ga douchen en drink koffie op mijn vredige terras, de vogels zingen.
Het is heerlijk buiten maar er wordt noodweer voorspeld.
Ik maak een kooi van draad, bekleed ze met plastiek en zet ze over mijn jonge plantjes. Met een paar zware stenen blijft die constructie wel op haar plaats.  Er zit een duif op het dak. De jonge eksters uit het nest in de eik huppelen rond, het is geen goede dag om te leren vliegen, echt niet.  De lucht kleurt al grijs, het regent.
Ik kom binnen in huis, loop langs de computer, zie wat ik zie en ga terug naar buiten om heel lang in de regen te staan.
Laat de storm maar komen, laat hem maar dwars door me heen gaan.